Podpatrzone we włoskiej knajpie, wyszukane w sieci a potem przerobione po swojemu. Porcja na dwie bardzo głodne osoby (zasadniczo trzeba liczyć 1szt. bakłażana na osobę). Przygotowanie całości trwa mniej więcej pół godziny, jeśli nie liczyć odstawienia bakłażana na jakiś czas przed gotowaniem.

• nieduży bakłażan – 2 szt.
• pomidory w puszce – 1 puszka
• oliwa
• czosnek – minimum 2-3 ząbki
• sól, pieprz
• tarty parmezan

Bakłażana należy pokroić w plasterki (w  poprzek), osolić i zostawić na 30-60 minut aż puści trochę wody (wtedy nie będzie gorzki i gąbczasty w konsystencji). Następnie odsączyć (ja go jeszcze dodatkowo płuczę).

W głębokiej patelni rozgrzać oliwę i wrzucać bakłażana na taką maksymalnie gorącą. Musi się dokładnie usmażyć, więc potrwa to z 20 minut. Często będzie tak, że część będzie już miękka i zrumieniona, a część surowa, wtedy te gotowe odkładam do miski obok (nie wyżerać, bo zabraknie!). W razie konieczności dolewać oliwy. W międzyczasie zagotować wodę na makaron tak żeby wrzucać go do garnka w momencie jak bakłażan będzie gotów (inaczej sos wystygnie zanim makaron się ugotuje). Ja używam makaronu penne (razowego lub z pszenicy durum), ale zachęcam do eksperymentowania.

W czasie kiedy gotuje się makaron, należy pokroić czosnek na plasterki (można zmiażdżyć, ale plasterki dają lepszy efekt)  i zrumienić na oliwie. Na ten zrumieniony czosnek wylać puszkę pomidorów, zamieszać, poczekać aż się zagotują i dorzucić do nich bakłażana, niech się to parę minut pogotuje na niedużym ogniu. Tak naprawdę wystarczy tyle gotowania ile zabierze makaronowi dogotowanie się do stanu al dente. Doprawić solą i pieprzem (można czosnkiem w proszku).

Na talerzu obficie posypać parmezanem (chyba że ktoś jest weganinem). Szamać ze smakiem.