To nie jest typowy przepis na zupę pomidorową. To jest przepis mojej babci, a więc zapewne wschodni.

Kiedyś, jak nie było koncentratów pomidorowych, robiła tę zupę na przecierach. U niej w domu jadło się tę zupę z domowym makaronem. Ja robię bez. Pijemy ją z kubków, lub jemy z miseczki, nie zabielamy śmietaną.

Wystarcza na kilka osób, w zależności od tego w jakim garnku ugotujemy (podaję proporcje, a nie konkretne ilości)

Co potrzebujemy:

1. cebula – przynajmniej pół kilo, im więcej tym lepiej
2. pomidory w puszce – 1, 2 puszki (czasami daję świeże pomidory, ale jak są naprawdę słodkie i aromatyczne, nie ma sensu dodawać tych “zimowych”)
3. koncentrat pomidorowy – zależy od firmy i rozmiaru opakowania; generalnie konsystencja ma być dość gęsta
4. pół garnka domowego bulionu z warzywami i na kurczaku, który Ci został z poprzedniego dnia, albo który zrobisz specjalnie na tę okazję ;)
5. przyprawy: sól, cukier, ziele angielskie, liść laurowy
6. oliwa do smażenia

Cebulę pokroić w dość grubą kostkę i podsmażyć na niewielkiej ilości oleju, aż się lekko zeszkli. Do patelni dodać trochę koncentratu pomidorowego i mieszać aż się cebula skarmelizuje i zacznie wydzielać charakterystyczny zapach. Wyłączyć patelnię i wlać całość do garnka z rosołem. Do tego dodać pomidory w puszce (można je wcześniej trochę rozpaćkać łyżką) razem z sokiem.

Od tej pory wszystko odbywa się na oko (a raczej na smak). Dodajesz koncentrat pomidorowy, aż konsystencja będzie dosyć gęsta (cebula też zagęszcza). Dodajesz cukier, aż smak będzie słodko-winny. Dodajesz ziele angielskie w ilości zależnej od tego, czy lubisz je bardzo, czy tylko trochę (ja dodaję sporo, 7 -8 kulek na średni garnek). Liść laurowy wrzucam przed końcem gotowania.

Gotuje się do czasu, kiedy wszystkie jarzyny są miękkie, więc jeśli masz wcześniej zrobiony rosół, przygotowanie pomidorowej potrwa 20 minut.